Nummertje 3

Daar ben ik weer na 2 weken. Het is hier heel koud nu dus ik dacht: laat ik eens lekker warm binnen gaan zitten en een stukje schrijven over mijn belevenissen. Elke afrikaanse heeft het er vandaag over dat het zo koud is buiten. Ik denk zo’n 15-18 graden dus dat is wel wat anders dan ze hier gewend zijn. Afgelopen maandag was het nog 32 graden en liep iedereen de puffen in de hitte. Voor het weet kan het hier dus zomaar omslaan. Lijkt Nederland wel:P Ondertussen ben ik al aardig gesetteld hier en gaat het goed met me. De weken vliegen voorbij.

Maar omdat het dus zo warm was maandag had ik een plan gemaakt om met een aantal kinderen te gaan zwemmen. Ze hebben hier in de village een klein zwembad dus met een paar kinderen kon dat prima. Dus ik bedacht dat ik 3 huisjes kon uitnodigen en dan elk een half uurtje zwemmen ‘s middags. Het eerste half uur ging heel goed. Er waren zes kids en wij waren met z’n tweeën dus dat was goed te overzien. En de kinderen vonden het fantastisch om na de winter voor het eerst weer te gaan zwemmen. Het tweede half uur zouden de wat grotere kinderen van de 3 huisjes komen. Maar plotseling stroomde het hele zwembad vol. Ook kinderen van de huisjes die ik niet had uitgenodigd sprongen met een plons het water in. En voordat Jeanet en ik het doorhadden lag bijna het halve dorp in het zwembad. De andere helft hebben we moeten tegenhouden omdat het er zoveel waren en we geen overzicht meer hadden. :) Dus denk je dat je maar 15 kinderen hebt uitgenodigd. Ligt opeens iedereen in het zwembad. Blijkbaar gaat het van mond tot mond dat er gezwommen wordt en bedenkt iedereen dat hij dan ook wel mag. Dus voor een volgende keer moeten we denk toch even een andere systeem/rooster maken om te zwemmen…

Verder ben ik dus vorige week woensdag naar Durban geweest zoals ik zal zei. En we gingen dus om 5 uur weg. Het is zo geregeld in de ziekenhuizen in Afrika dat je geen tijd krijgt wanneer je aan de beurt bent op de dag dat je een afspraak hebt. Je moet dus komen en dan in de rij gaan zitten wachten tot het jouw beurt is. Voor je het weet zit je daar dan de hele dag ;). Vandaar dat Yvon wilde dat we daar al om 7 uur zouden zijn zodat we als een van de eersten aan de beurt zouden zijn. Dus om 5 uur stonden we paraat en haalden we meisje T op. Zij heeft sinds enige maanden erge neurologische problemen waardoor haar gedrag, spraak en cognitie erg achteruit zijn gegaan. Iedereen om haar heen vraagt zich af wat er aan de hand is en vinden dat ze echt heel raar reageert op bijvoorbeeld vragen en opdrachten. Daarom was er voordat ik kwam een CT gemaakt. En nu gingen we dus naar Durban om een EEG (filmpje van de hersenactiviteit) te maken. De arts die Yvon al gesproken had vond dat we ons niet zo druk moesten maken en dat het wel van de HIV kon zijn. Maar daar waren ze natuurlijk niet tevreden mee dus vandaar dat er verder onderzoek word gedaan. Alleen duurt dat dan weer verschillende weken.
Uiteindelijk waren we om half 8 in het ziekenhuis. Ze hebben daar een speciaal kinderziekenhuis en de verpleegkundigen daar zijn echt heel aardig. T houd erg van knuffelen dus ze knuffelde elke verpleegkundige die ze zag en die moesten en hard om lachen. Het viel met trouwens wel op dat de verpleegkundigen daar echt in rangen zijn verdeeld. Ze hebben allemaal een net wit pakje aan maar als je hoofdverpleegkundige bent heb je op je schouders van de badges zitten met knoppen en knopen er op. En hoe lager je bent in rang hoe minder dan wel geen badge op je schouder. Echt heel bijzonder. Ben ik blij dat we dat in NL niet hebben…. Gelukkig viel het wachten wel redelijk mee. Om 10 uur waren we aan de beurt voor de EEG. Daarvoor moest T een kwartier stil liggen met haar hoofd. Maar omdat ze nog maar 5 jaar is ging ze dat natuurlijk niet doen. Dus kreeg ze een slaapmiddeltje. Ik weet niet hoeveel het was maar ze was de hele dag verder onder zeil. Gelukkig zag de arts daar wel in dat er echt iets niet klopte in haar gedrag. Dus werd er nog bloed en urine afgenomen en moest er een MRI komen want de EEG vertoonde hele vreemde beelden. Toen we daar zaten bij de arts ging opeens de deur open en liepen er allemaal mensen met camera en in nette kleding zomaar naar binnen. Bleek dat het een minister van volksgezondheid was ofzo en die kwam langs omdat het ziekenhuis net nieuw was. Dus voordat Yvon en ik het doorhadden stonden ze om ons heen en moesten we met hen allemaal op de foto. In nl zouden ze vragen wie je bent en wat je doet en of het goed is als ze een foto maken. Maar hier doen ze dat niet. Dus wij staan ook wel een beetje verbaasd op de foto Uiteindelijk viel het ziekenhuisbezoek best wel mee en om 1 uur gingen we weer op weg naar huis. De MRI konden ze daar niet maken maar gelukkig hebben ze hier een kerk waar een radioloog (van een privékliniek) ook lid van is en die wilde wel gratis voor ons een MRI maken. Dus wij helemaal gelukkig. De uitslag kregen we meteen mee en over 2 weken moeten we weer naar Durban….

Woensdag ben ik met Fabienne en de klas van Allison naar de Khula crèche geweest. Dat is een crèche/ school in de community en is opgezet door verschillende stichtingen. Ze geven daar les aan 65 peuters/kleuters. Daarnaast is er een klein kliniekje en een plek waar moeders met elkaar kettingen en armbanden maken. Eigen is het een beetje een buurthuis want verder is er niets te beleven in de omgeving dus de mensen die niet hoeven te werken komen allemaal naar de creche voor wat gezelschap. Wij gingen daar heen om te helpen. Samen met 4 kinderen van Rehoboth hebben we brood gesmeerd voor alle patiënten die moesten wachten bij de kliniek. Want sommigen zitten er de hele dag en hebben niets te eten. Dus dat mochten we uitdelen aan de mensen daar. Evenals zakjes met zaadjes voor Tomaat, Spinazie, Kale en Ui zodat ze die zelf kunnen planten en hun eigen groente tuintje hebben. Ben benieuwd of dat werkt…. Verder heeft Ally, degene die de creche leidt, ons meegenomen naar een oma die daar al haar hele leven woont en ons laten zien hoe ze daar wonen. In 1 hut met elkaar op een matje op de grond waar ze slapen, koken en wonen. Binnen rook het nog alsof er een vuurtje aanwas maar die geur zat helemaal in het dak. Verder was het er stik donker binnen en was er een klein keukentje met potjes en pannetjes. Gelukkig heeft de khula creche voor deze oma nu een ander huisje gebouwd waar ze kan slapen maar het schijnt nog een hele tijd geduurd te hebben voordat ze dat accepteerde. Wel echt aangrijpend dat die mensen daar zo arm zijn en dat ze maar zo weinig hebben om van te leven.

Tja en op de andere dagen ben ik in de kliniek, of met de kinderen bezig. S morgens is er vaak een babygroep die Jeanet en ik om de beurt doen. Echt 4 ontzettend leuke kinderen zijn dat. Heerlijk om met ze te knuffelen en te spelen. En in de kliniek moet ik de medicijnen controleren en kinderen behandelen voor vanalles en nog wat. Exceem, oorontsteking, wonden, ringworm etc. En wanneer het niet zo druk is kunnen we andere dingen doen. Zo hebben Jeanet en ik alle kleding die in de store ligt gesorteerd en netjes weer opgeborgen. Het was echt 1 grote rommel en alle maten en soorten kleding zat door elkaar. Het duurde denk ik 2 en een halve dag maar nu ligt alles weer netjes op maat en soort op de plank. En als de nieuwe office is geopend kan alles in 1x zo naar de nieuwe store zodat alles netjes bij elkaar ligt. Wie weet kunnen we wel een soort markt houden ofzo zodat iedereen langs kan komen om nieuwe kleding aan te schaffen. Want ze hebben echt heel veel.

Nou ondertussen is Jeanet ook thuis gekomen en ga ik vanavond uit eten met Alfons en Yvonne. Voor 5 euro heb je hier namelijk een hele maaltijd dus dat is dikke prima.
Tot de volgende keer.

Ps. foto’s komen asap